شکر می گویم در ابتدای صبحی زمستانی
وقتی گوشه پرده اتاقم راکنار زدم ودانه های سفید برف را روی دامن هستی تماشاکردم… زمین رادیدم همچون عروسی که شال سفید بر سر کشیده وارام ارام دانه های نقل سفید برسر وروی این عروس زیبا نثار می شود…
وخداوند چه زیبا طبیعت را در پایان زمستان
به جشن باشکوه سرما وبرف فراخواند…
وشکوه وابهت خود را در هستی به نمایش گذاشت…
ومن در بهت این همه زیبایی را تماشا می کنم
وبی اختیار از اعماق وجودم به ذکر مشغول می شوم…
سبحان الله…
الحمدلله…
الله اکبر…
آرام آرام چراغهای شهر رو به خاموشی می روند…
وپلکهای شهر آماده خوابی عمیق وسنگین می شود…
و غوغا وجنب وجوش انسان خودرا به سکون وبیهوشی
می دهد…
وتاریکی وظلمت وخواب پرده برعالم می کشد…
درانتهای فصل تاریکی فانوس به دست کتابی را مرور
می کنم وبادست دیگرم آرام دانه های تسبیح رابه
سخن می آورم…
نگاه کن باران می بارد …
انقدر شیرین است نامش…
که چشم حیا می کند ازشنیدن نامش ابر بهارنشود
واینک من وچشم ودست وزبانم همه باهم در انتهای شب
به وقت مراقبه رسیدیم…
دلم ارام شد…
کامم شیرین شد…
وقتی گفتم الهی العفو….
واینک که درانتهای یک روز هستم
در اعماق سیاهی وظلمات وسکوت شب هنگام…
بنا بر وصیت وسفارش علما
سیر می کنم در افکارم…
درحرکات وسکناتم…
بر اندیشه ورفتارم…
ازصبح تاکنون
وتسبیحم را بدست روحم می دهم تا برابر قضاوت عقلم
برای همه انچه خطا رفته وگفته ام طلب امرزش ومغفرت
نمایم…
ومی اندیشم چه سخت می شود روزی که همه ذره ها در میزان
قرارگیرند…
همان اول صبح به عشق مولایم از خانه بیرون رفتم
ندبه خوان شدم این بقیه الله…
این الحسن این الحسین…
تابم را ربود…
اشک امانم را ربود…
بعد از دعا،
موقع انجام تکلیف سیاسی میثاق وتجدید عهد
باشهداست…
شهدا که عهدشان را با خونشان امضا نمودند…
ومردم که باعشق به شهدا آمدند ادای دین به انقلاب
کردند…
وفردا…
نوبت به منتخبین مردم است که پیمانهایشان با مردم
را فراموش نسازند…
که این پیمانها تنها پیمان با مردم نیست…
بلکه پیمان باخون شهداست…
شهدایی که پاره پاره شدند خون پاکشان برزمین ریخت
تا دین بماند اعتقاد مردم برباد نرود…
و ناموس شیعه…
و ناموس شیعه…
وناموس شیعه…
به خدا پناه می بریم…
از کوتاهی ها..
ازغفلت ها…
مهربانم…
مولایم…
قرن هاست که انسان های عاشق داد زدند بی کسی خود را
ودر گوش تاریخ فریاد زدند تنهایی وجدایی از امامشان را…
وبا زبان سر وبا زبان دل گفته اند : ما بدون شما گمگشته
راه وسرگردان می شویم…
باهمه وجود شما را طلب می کنیم …
از خداوند شما را طلب می کنیم…
اما با نهایت شرمندگی هنوز هم آماده پذیرایی از قدوم
سبزتان نیستیم…
مولای من ! تشنه ایم به مهر شما به نور هدایت شما به
وجود پر ازعطوفت شما…
اقا نگاهمان کن…
به بی کسی ما…
به تنهایی وسرگردانی ما…
رحم کن…
اقا مهیای جهادمان کن…
که خسته ایم از این همه تکرار…
ازاین همه روز مرگی…
از خود خواهی وخودپرستی جدا یمان کن…
و دعایمان بر الهی هب کمال الانقطاع الیک
وانر ابصار قلوبنا بضیاء نظر ها الیک… را آمین بگو!
یامهدی تشنه نگاه پدرانه شماهستیم که دست محبت
برسرمان کشیدوبه راه مستقیم هدایتمان کنید…
وروحمان را سبکبال از همه الودگی ها کنید…
آمین یا رب العالمین…
سالها پیش طلبگی را انتخاب کردم
هرچند خیلی درباره اون چیزی نمی دونستم
ابتدای نوجوانی بودم
هر روز بابی تازه از اخلاق ومعنویت در زندگیم باز میشد
که قبل ترها شاید انسی بااین مفاهیم نداشتم
دوران عجیبی بود
دوران طلبگی یه نوجوون…
چشمش به عوالمی گشوده ميشد که تا بحال درکش نکرده بود
انس با قران زیارت ادعیه مناجات وشبهای قدر
،مناجات روز عرفه دعاهای ام الداوود و..
هنوز طعم شیرین زیارت عاشوراهای حاج اقا میثمی امام جماعت مدرسه در ذهنم مانده
عجیب با معنویت وذکر ونماز مانوس شده بودم انگار مدرسه ای که درس طلبگی می خواندم برایم حکم مادر گرفته بود
نام مدرسه مامکتب الزهراسلام الله علیها بود
حس شیرین ان روزها بعد از گذشت سالهاهنوز آرامش
فوق العاده ای بهم میده
وبارها از صمیم قلب گفته ام خدا شکرت که طلبه شدم….